و بیمه گر در قرارداد بیمه
طرفین قرارداد, باید در تمام اظهارات خود, کمال حسن نیت را رعایت کنند و سکوتی نکنند که موجب فریب طرف مقابل شود. اظهارات بیمه گذار, باید در میزان حق بیمه و نسبت به موضوع بیمه موثر باشد. اطلاع رسانی به بیمه گر با پاسخ کامل و صحیح به سوالات مندرج در پرسشنامه صورت می گیرد.بیمه گذار قادر به بیمه کردن تمام خطرات احتمالی که موضوع قرارداد را تهدید می کند, نیست. در این باره نیز, استثنائاتی از قبیل ورود خسارت به عمد وجود دارد. بیمه گر نیز باید در تنظیم پرسشنامه و شروط ضمن قرارداد, حسن نیت داشته باشد و با عدم پرسش, پرسشنامه محدود و مبهم, بیمه گذار را فریب ندهد. در مواردی که بیمه گر به سوء نیت بیمه گذار و عدم صحت اظهارات وی عالم است, نمی تواند بعدا به عدم حسن نیت بیمه گذار متوسل و به صحت و اعتبار قرارداد, خلل وارد سازد؛ در هنگام انعقاد قرارداد نیز ممکن است بیمه گذار مال را به نحو عامدانه یا غیر عامدانه, بیش از ارزش واقعی بیمه کند, که در صورت عمدی بودن, سبب بطلان عقد و در فرض عمد نداشتن, قرارداد معتبر است. در صورت تشدید خطر یا تغییر وضعیت موضوع بیمه توسط بیمه گذار, وی مکلف است, فورا به بیمه گر اطلاع دهد. اما در قانون به اعلام تخفیف خطر به بیمه گر که عملا متضمن منفعت بیمه گذار است, هیچ اشاره ای نشده است. یکی از مهم ترین تعهدات بیمه گذار در قرارداد بیمه, اطلاع رسانی کامل و صحیح به بیمه گر است. این تعهد در سه مرحله جریان دارد: قبل از انعقاد قرارداد, در طول حیات قرارداد و پس از وقوع حادثه بیمه شده. بررسی موضوع نشان می دهد که تعهد بیمه گذار پیش از انعقاد قرارداد از تعهدی ابتدایی به تعهدی ثانوی تبدیل شده است؛ به این معنا که بیمه گذار تنها در مقابل پرسش های صریح بیمه گر مکلف به ارایه اطلاعات است. به علاوه, این تعهد بعد از انعقاد قرارداد نیز با ایجاد شرایط جدید از جمله تشدید خطر و یا ایجاد خطر جدید تداوم می یابد و نهایتا با وقوع حادثه بیمه شده, در قالب تکلیف به اعلام حادثه به بیمه گر تجلی می یابد. این مقاله با نگاهی تطبیقی به بررسی قلمرو تعهد اطلاع رسانی در این سه مقطع می پردازد. -
روزبه عبادی نمین کد۹۷۷
بیمه آرمانشماره تماس ۰۹۱۱۸۰۳۹۲۸۲