به گزارش ایرنا،‌”شاهنامه’ تبارنامه ملت کهن ایران زمین بوده که در گذشت روزگاران همچون سروی مشتاقان این سرزمین را به خنکای خویش فرا خوانده است.

بسیاری در دامن این دایه پیر بالیده اند و با داستانهای شگفت انگیزش ایام گذرانده و با حکایت رستم و سهراب اشکی فشانده و از خاطره خونین سیاوش برخود لرزیده اند.

‘شاهنامه’، حافظ راستین سنن ملی و شناسنامه زبان پارسی و قوم ایرانی است، شاید بدون این اثر سترگ، بسیاری از عناصر مثبت فرهنگ آبا اجدادی ما در حوادث تاریخ نابود می شد و اثری از آثارش باقی نمی ماند.

شاهنامه فقط در جنبه شاعرانه آن خلاصه نمی شود و پیش از آنکه مجموعه ای از داستانهای منظوم باشند، تبارنامه ای است که بیت بیت و حرف حرف آن ریشه در اعماق آرزوها و خواسته های ملتی کهن دارد.

ملتی که در ادوار تاریخ خود، نیکی و روشنایی را ستوده و با بدی و اهریمنان ستیز داشته است.

صاحب شاهنامه حکیم، ‘ابوالقاسم منصور بن حسن موسوم به فردوسی طوسی’ را باید پیشرو کسانی دانست که به افتخارات کشور ایران جان داده و عظمت آن را آشکار ساخته است.

فردوسی شاعری متعهد و مومن به ولایت معصومین (ع) بود و در اشعارش، خود را دوستدار اهل بیت می داند و این حماسه سرای بزرگ، مظهر وطن پرستی واقعی است بطوریکه او را می توان حافظ تاریخ ایران دانست.

مطالعه منابع عربی دوره اسلامی و آثار باقیمانده پیش از اسلام نشان می دهد که بسیاری از روایت شاهنامه مطابق ‘خداینامه’ پیشینیان است و حکیم فردوسی در نقل آنها امانت را رعایت کرده است.

نکته دیگر اینکه، در منابع قدیم آورده اند که مطالعه شاهنامه ماخذی برای جامعه شناسی تاریخی ایران است.

فردوسی در ‘طبران طوس’ در سال ۳۲۹ هجری به دنیا آمد، پدرش از دهقانان طوس بود و از نظر مادی دارای ثروت و موقعیت قابل توجهی بود.

از احوال او در عهد کودکی و جوانی اطلاع درستی در دست نیست، ولی مشخص است که در جوانی با درآمدی که از املاک پدرش داشته به کسی محتاج نبوده است؛ اما اندک اندک آن اموال را از دست داده و به تهیدستی گرفتار شده است.

فردوسی از همان ابتدای کار که به کسب علم و دانش پرداخت، به خواندن داستان هم علاقه مند شد و به خصوص به تاریخ و اطلاعات مربوط به گذشته ایران عشق می ورزید و

همین علاقه به داستانهای کهن بود که او را به فکر به نظم در آوردن شاهنامه انداخت.

چنان که از گفته خود او در شاهنامه بر می آید، مدتها در جستجوی این کتاب بوده است و پس از یافتن دستمایه اصلی داستانهای شاهنامه، نزدیک به سی سال از بهترین ایام زندگی خود را وقف سرودن شاهنامه کرد.

فردوسی در سال ۳۷۰ یا ۳۷۱ به نظم در آوردن شاهنامه را آغاز کرد و در اوایل این کار هم خود فردوسی ثروت و دارایی قابل توجهی داشت و هم بعضی از بزرگان خراسان که به تاریخ باستان ایران علاقه داشتند او را یاری می کردند ولی به مرور زمان و پس از گذشت سالهایی، در حالی که فردوسی بیشتر شاهنامه را سروده بود دچار فقر و تنگدستی شد.