اصل فراگیر بودن به معنی دسترسی همگان به تامین اجتماعی است؛ این درحالی است که برخی گرو ه­های اجتماعی آسیب­ پذیر به این حق دسترسی ندارند یا نسبت به آن­ها تبعیض اعمال می­شود. هدف این پژوهش، تمرکز بر برابری در برخورداری از تامین اجتماعی به عنوان یک حق بشری برای گروه­های خاص است. در این مقاله از روش تحلیلی – توصیفی استفاده شده است و وضعیت موجود نظام تامین اجتماعی ایران در تحقق «اعمال اصل برابری در تامین اجتماعی برای گروه­های خاص» در مقایسه با معیارهای حقوق بشری مورد تحلیل قرار گرفته است تا کم و کیف تحقق برابری در حقوق تامین اجتماعی در ایران با تاکید بر اصل شمول بررسی گردد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که تعمیم و توسعه تامین اجتماعی نسبت به همه اقشار جامعه، همواره با مشکلاتی مواجه بوده است که در نتیجه آن برخی از اقشار جامعه از دستیابی به تامین اجتماعی به عنوان یک حق رفاهی محروم­اند.  همچنین وجود تفاوت­هایی از جمله نژاد، رنگ، خصوصیات محیطی، وضع تاریخی، سیاسی و مالی، بهره هوشی، قابلیت فنی و ویژگی­های جسمی باعث می شود که همه انسان­ها در یک گروه قرار نگیرند و قوانین، امکانات و فرصت­ها برای همه آن­ها یکسان نباشد و در طبقات و گروه­های متعدد دسته بندی شده و با افراد هر طبقه و گروه یکسان برخورد نشود. نظام حقوقی تامین اجتماعی ایران باید به گروه هایی که در موضع ضعف می ­باشند توجه ویژه­ای مبذول دارد و دولت باید نظام مطلوب برای دسترسی افراد آسیب­ پذیر به تامین اجتماعی را تعبیه نماید.